Tak ukształtowany Ruch Żywego Kościoła został zawierzony Niepokalanej Matce Kościoła 11 czerwca 1973 roku w Krościenku nad Dunajcem przez kardynała Karola Wojtyłę. Akt ten Ruch uznaje za swój akt konstytutywny, a Krościenko jest siedzibą Ruchu i siedzibą żeńskiej wspólnoty konsekrowanej Ruchu - Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła. W roku 1976 Ruch Żywego Kościoła przyjął nazwę "Ruch Światło-Życie".
Kapłani Ruchu od początku gromadzeni przez ks. Franciszka Blachnickiego wokół ideału Chrystusa Sługi utworzyli Stowarzyszenie "Unia Kapłanów Chrystusa Sługi".
W latach siedemdziesiątych zaczęły powstawać pierwsze wspólnoty Ruchu Światło-Życie na Słowacji i w Czechach. W roku 1982 Założyciel utworzył w Carlsbergu w Niemczech Międzynarodowe Centrum Ewangelizacji Światło-Życie. W kolejnych latach wspólnoty Ruchu Światło-Życie powstawały w wielu innych krajach.
DĄŻENIA RUCHU
Ruch Światło-Zycie jest ruchem posoborowym, pragnie on w polskich warunkach służyć dziełu odnowy Kościoła według inspiracji II Soboru Watykańskiego, w jedności z Ojcem Świętym i biskupami. Chodzi o doprowadzenie poszczególnych ludzi do dojrzałości wiary, która wyraża się osiągnięciem jedności i harmonii pomiędzy poznaniem a czynem, tzn. słowem zawartym w Ewangelii a życiem. Stąd hasło: Światło-Życie. Do tej dojrzałości dochodzi się tworząc prawdziwe wspólnoty chrześcijańskie.
MIEJSCE WSPÓLNOT RUCHU W PARAFII
Grupy ożywione duchem apostolskim mogą być wielką pomocą w parafiach.
Wpłynąć mogą na pogłębienie życia liturgicznego, modlitewnego, na lepsze poznanie Słowa Bożego, a wreszcie ich członkowie mogą docierać do tych chrześcijan, którzy nigdy sami do Kościoła nie przyjdą.
Ruch Światło-Życie
Ruch Światło-Życie ma swoje źródło w nurcie odnowy Soboru Watykańskiego II. Jak wierzymy, powstał z inspiracji Ducha Świętego i jest od samego początku - używając określenia Założyciela - dziełem Niepokalanej Matki Kościoła. Założyciel Ruchu, Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki (1921-1987), odczytując znaki czasu, w 1954 roku zorganizował nową formę rekolekcji dla ministrantów. Rekolekcje były dla chłopców oazą w znaczeniu duchowym. Zgromadzeni wokół Chrystusa chłopcy wspólnie przeżywali bogactwo treści nadprzyrodzonych.
Po kilkuletniej przerwie wznowiono tę formę rekolekcji organizując oazę najpierw dla dziewcząt ze szkół średnich, a potem kolejno dla młodzieży męskiej szkół średnich, młodzieży studenckiej, pracującej, dla księży, katechetek, dla rodzin i osób samotnych.